ﺑﮕﺬار اﮔﺮ اﯾﻨﺒﺎر ﺳﺮ از ﺧﺎک ﺑﺮآرم
ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ی ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮد ﺳﺮ ﺑﮕﺬارم
از ﺣﺎﺻﻞ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻫﺪر رﻓﺘﻪ ام ای دوﺳﺖ
ﻧﺎراﺿﯽ ام ، اﻣّﺎ ﮔﻠﻪ ای از ﺗﻮ ﻧﺪارم
در ﺳﯿﻨﻪ ام آوﯾﺨﺘﻪ دﺳﺘﯽ ﻗﻔﺴﯽ را
ﺗﺎ ﺣﺒﺲ ﻧﻔﺴﻬﺎی ﺧﻮدم را ﺑﺸﻤﺎرم
از ﻏﺮﺑﺖ ام اﯾﻨﻘﺪر ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺗﻮ
ﺣﺘﯽ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺳﺖ ﻏﺒﺎری ﺑﻪ ﻣﺰارم
ای ﮐﺸﺘﯽ ﺟﺎن ! ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﻦ ﻣﯿﺮﺳﺪ آﻧﺮوز
روزی ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ درﯾﺎ ﺑﺴﭙﺎرم
ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮔﻞ ﺳﺮخ ﺑﺮ اﯾﻦ »ﺷﺮم« ﮐﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺖ
ﯾﮑﺒﺎر ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺗﻮ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﮑﺎرم
ای ﺑﻐﺾ ﻓﺮو ﺧﻔﺘﻪ ﻣﺮا ﻣﺮد ﻧﮕﻪ دار
ﺗﺎ دﺳﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ اش را ﺑﻔﺸﺎرم
ﻓﺎﺿﻞ ﻧﻈﺮی
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
