× . . . سآیه ی ابر ـهآ چقدر سنگین استــ وقتی آفتآبــ رآ از مآ دریـغ میــ کنند امآ نمی بآرند ! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
آن وقتــ مجبور میشویم در ازدحآمِ چشمـ ـهـآی غریــبـه ، هی رآه کج کنیم - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
هی پس کوچه ـهآی دلمآن رآ قــدم بزنیـــم ؛ = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
سآیه ـهـآ چقدر به هم شبیه اند ؛
سآیه ی کلآغی که روی درختـــ نشسته!
سآیه ی من که کوتآه تر از عمر حــُـبآبــ استــ !
وقتی "خورشیـــــد" نبآشد اینـــ ـهـآ همه نیستند ؛
× غروبـــ میــ شود ، آدم ـهآی کوکی رآه رفته رآ بآز میگردند!
دســتـــِ خیآلآتم رآ می گیرم و میــ روم آن طرفــِ این جنگل آهنین!
پشتـــ ِ خیآبآن ـهآی حقیقتــ ، درختآن ِ بلندیــستــــ که مرآ پنآه خوآهند دآد !
از ترس ِ اینکه مبـــــــآدآ از خوآبـــــ بپــــرم یآ به خوآبـــــ بــروی ، حرفـــی نمیـــــزنم ؛
تــنــــهآ زمـــــزمـــه ـهآیـی مــی آیــنــــد و کنـــــآرمـــآن مــی نشیـننــــــد . . .
~ . . . امـــــآ ؛ تـــــو انـگـــآر کـــــه حرفـــ ـهـآی مــــرآ نمیــ فهمــی! . . . ~
مردم اعصآبشآن رآ به میله ـهآی بی خیآلی آویزآن کرده اند !
سلیــقــــه ـهآ چـــه خــُـــطـــــوطــِ درهـــَـمی دآرنــــد !
بآید مرگـــ رآ گریخــتــ ! بآید به زندگی پنآه برد !
از بآلــِشِ خیــــــــآل ســـر بر می دآرم !
و انبوه ِ رویآهآی مچآله شده ام رآ
به رفتگر ِ عجول میــ سپآرم ؛
زبآنم در ازدحــآمِ "حرفــ ـهـآی نگفته" گیج میخورد و کلمآتـــ به شتآبـــ از من می گریــزند !
عمری گذشته استــ و من هنــوز نتـــوآنستــه ام یکــ جمله با جهـآن سخــــن بگویم . . . !
بآید خآنه ی خآطرآتـــِ گذشــــــته ام رآ ترکـــــــ کنم و به رآه رویآهآی آینـده بروم - - - - -
رویــــآهــآیی کــه " بی نیــآز به گفتـــن ِ من " در چهــره ی مـــردم ِ جهــــآن خوآنده شود !
- - - - - - - - - - - - شبـــ رآ در خیمه ی بزرگـــ ِ " سکـوتـــ " به نیآیش نشسته ام ،
× . . . آه ! ای بـی نهـآیـتـــِ مــُـطلـق
تو در کجآی زمین نیستی - - - - !
و حــآلا که تــو هـــستی . . . . . . .
مرآ از این لکنـتــِ موروثی، چه بآک !
چشمآنتــ رآ در جویبآرهآی زلآل در " گذر " می بینم = = = = = = =
و پیش از آن که سخنی بگویم درختآن برآیم دستـــ تـکآن می دهند . . . . !
و هر آنچه در من و جهآن استـــ بر برگــ ـهآی بی شمآرشآن نوشـته می آید !
پس مکثـــــ میکنم ! - - - - - مکث میکنم و گوش ـهآ و چشمـ ـهآیم رآ
در ازدحــــآم ِ رآزهــــآی منــــتشر ِ خـویـــش ســـرافــکــنــده مـیـــ بیـــنـم !
رازهــآیـــی کــه ایـنکـــ در همـهمـــــه ی اســـرار ِ جــهــــآن گـم شده انـد !
و چون برگی زرد در دستـــِ بآدهآی ابدی مچآله میـ شوند . . . . . . . . .
به شبـــ بر میگردم و سر بر " بآلشِ خیال " از پی رویآهآی تآزه ای می روم :)
رویآهآیی که در صبــحی شیــــرین انعـــکآس ِ لبخنــــــد ِ تــو خوآهــد بود :)
بالاخره ابرهآی تیره کنـــآر می روند ! بآرالهآ وجودتــ رآ کنآرم احسآس میکنم
× . . . او لبخنــــــد میزند ツ و میـــ گوید : " رکــآب بـزن " من کنآرتم . . . ×
© با تصرف از نوشته هآی سیدضیآء الدین شفیعی - شب یک رویا - اثر برگزیده جشنوآره نقش آفتآب
پ ن : کنآر می رود مـــِه ! شــُـکر و دیگـــر هیچ . . . :)
بعدا نوشتــ : دوستآنی که خیلی وقته آپ نکردن ، از لینکـ ـهآ حذف میشن ! ؛ { بآ احترآم }
من و خـُدآ سوآرِ دوچرخه ی زندگی شُدیم!
این من بودم که اشتباه کردم و جلو نشستم !
فرمآن دستـــ من بود ؛ سر دورآهی ـهآ قلبم پر از دلهره میــ شد . . .
تآ این که جآیمآن رآ عوض کردیم . . .
به او اعتمآد میـــ ـکنم :)
× . . . حـآلآ آرآم شُدم . . . ×
هر وقتـــ از خدآ میــ پرسم که کجـآ میرویم ؟ !
برمیگردد و بآ لبخند میـــ گوید :
عزیزمـ ! تــو "فقطــ رکآبـــ بزن" :)
|
امتیاز مطلب : 3
|
تعداد امتیازدهندگان : 1
|
مجموع امتیاز : 1
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
